این یه دوئله

پشت به هم قدم برمی داریم
هیچ کدوم جرئتش رو نداریم که برگردیم و تیر خلاص رو بزنیم

با هر قدم از هم دورتر می شیم

بارون که میاد آدم بیخودیش می گیره
بیخودی راه بره زیر بارون
بیخودی به دوستاش زنگ بزنه

بیخودی سیگار بکشه بیخودی چایی بخوره
بیخودی دلش می خواد دوستاشو ببینه

هوا که سرد می شه باید کاپشن رنگیامونو بپوشیم بریم مدرسه آویزونشون کنیم روی کاپشنای رنگ و وارنگ همکلاسیامون

هوا که سرد می شه باید آدم ها دور هم جمع شن، دور آتیش قرمز

مرهمی

زخم نزن

چینی بندزن ها رو یادتون هست؟
با اینکه مامان و مامان بزرگم دیده بودشون و تو فیلم هام همیشه صحبتشون بود حتی بعد اینکه خودم یکیشون رو دیدم معتقد بودم که موجودات افسانه ای هستند.فکر می کردم ساخته ی ذهن آدمان .چون از وقتی به وجود اومدن که آدم ها دلشون خواست چینی های شکستشون رو از نو بسازن.اون خطای یک لحظه سقو ط شی رو اصلاح کنن تیکه ای از زمان که به خطا رفته رو پاک کنن و بعد تنها تا زمانی به وجود خودشون ادامه می دن که آدم ها باز هم بخوان چینی های شکسته رو بند بزنن. بعد از اون دیگه نیستند. ساخته ی ذهن بشر بی احتیاطن
یاد چینی بندزن ها افتادم چون بهشون نیاز پیدا کردم برای بند زن به ظرفی که از دستم افتاد و قرار بود فردا به دست یه دوست برسه به مناسبت تولدش و بارها اون صحنه ی کوتاه سقوط رو در ذهنم به عقب وجلو بردم و یاد بندزن ها افتادم که جادو گران این لحظه ی خطا بودند..

پروای تو را نداشتن چه خوب است .مثل خیلی چیزهاست . چیزهای خوب وبی وزن

این حرف ها که گفتن نداره
باید ساخت . مجسمه های چوبی
باید کشید. نقاشی

باید عشق بازی کرد. تو. رنگ

باید کشید. سیگار
اون حرف ها گفتن ندارن

پروای کسی را داشتن .........ا

در آستانه ی فارغ التحصیلی به تنها چیزی که فکر نمی کنم پایان نامه است. این رو الان که با مامان بحثم شد فهمیدم. یه سری برنامه ها داشتم واسه خودم که بهشون افتخار می کردم. از نظر مامان همشون چرت بودن گفتم تو جای من نیستی نمی دونی چی می خوام. گفت چتون شده شماها چرا انقدر آرمانگرائین. گفتم من رو با هیچ کس دیگه مقایسه نکن.
کل ماجرا بد بود چون مثل همیشه خواهم دید که حق با مامانه.ترسیدم به خصوص وقتی که گفت ببین امشب کیه من دارم این حرف ها رو می زنم. از فردا می رم دنبال پایان نامه

doostam ashegh shode..raftim ye goshe neshastim sigare gahmgin keshidim ba ham...
vase on dard bud vase man nostalgiae dard.
khosh gozasht ehtemalan behemon.
ino alan nemifahmim ye chan vaght bad mifahmim ke behemon khosh gozashte bud on rooz

maman az yeylagh bargashte hamash mige "meh" meh" "meh"
avalesh asabi shodam az in hame "meh" gofatnash..ama kam kam to meh gom shodam

حسم مثل کسیه که منتظر مسافری بوده.
مسافرش اومده اما هنوز منتظر مسافرشه

منم اگه فوتبالیست بودم بعد اینکه سه تا گل زدم به تیم حریف بیشتر از این اذیتشون نمی کردم و گل چهارم رو نمی زدم. سه تا خودش به اندازه کافی بد هست. کار خوبی کردن برزیلی ها

آخرش یه روز تلف می شم وسط این وقت هایی که تو طول روز به بطالت می گذرونم. بس که به خاطر هر لحظه اش عذاب می کشم

داشتم بستنی توت فرنگی می خوردم.
یهو آب رفتم.
قدم شد صد و ده سانتی متر.
موهام قهوه ای شدن .
چتری هام ریختن رو پیشونیم.
دهنم رو وا کردم مامانم از اون بالا قاشق شربت اکسپکتورانت رو خالی کرد تو دهنم.
همون مززه رو داشت دقیقا

تابستان بود

ما تازه بودیم


گریستن نمی دانستیم و می خندیدیم


شهیار قنبری

بازی اتواستاپ

یکی از داستان های کتاب"عشق ها ی خنده دار" کوندرا درباره دختر و پسریه که تو راه مسافرت هستند.دختر هفده سال کوچکتر از پسره و با تمام دخترهایی که پسر تا حالا باهاشون بوده متفاوته. دختر از اینکه هیچ وقت نتونسته شبیه بقیه دخترها باشه همیشه رنج کشیده.از بدن خودش خجالت می کشه و هیچ وقت نتونسته باهاش کنار بیاد.حتی از اینکه به پسر بگه که تو طول مسافرت بزنه کنار تا اون ادرار کنه خجالت می کشیه و پسر هم یه جورایی در طول آشناییشون از همین اخلاق های دختر خوشش می اومده.حالا اونا تو راه هستند.می رسن به یه پمپ بنزین و تو فاصله زمانی که منتظر نوبتشون هستند دختر بدون اینکه حاضر باشه چیزی از مقصدش بگه برای ادرار کردن به پشت پمپ بنزین می ره.پسر بنزین میزنه همزمان کار دختر هم تموم شده و با دیدن حرکت ماشین کنار جاده منتظر می مونه تا پسر بهش برسه.پسر وقتی به دختر می رسه ترمز می زنه یهو بازیش گل می کنه و تظاهر می کنه که دختر رو نمی شناسه و مقصدش رو با لحن اغوا کننده ای ازش می پرسه.دختر هم ادای دخترهای اتواساپی رو در میاره و سوار ماشین میشه.پسر تا یه جایی به بازی ادامه می ده ولی بعد دلش می خوادکه برگردن سر نقش های اصلی خودشون اما دختر که از اینکه به این راحتی تونسته خجالت رو کنار بذاره و شبیه زن هایی بشه که همیشه در مقابلشون احسا س ناتوانی می کرده راضیه.اولش به این مسافر اتواستاپی که دوست پسرش داره انقدر با مهارت باهاش لاس می زنه حسادت می منه اما بعد خودش می شه اون دختر و لذت می بره از نقشش.پسر از اینکه می بینه دختری که همیشه معتقد بوده با بقیه زنهایی که تا حالا شناخته متفاوته انقدر راحت می تونه شبیه اونا رفتار کنه متنفر میشه و حتی جایی به دختر میگه که راه رفتنش و لحنش شبیه بدکاره ها شده به این امید که دختر دست از بازی برداره و زودتر همون دوست های قدیمی بشن.دختر اما همچنان ادامه می ده و پسر که حسابی کلافه و متنفر شده سرانجام وقت سکس رفتاری متفاوت با همیشه رو در پیش می گیره و دختر احساس حقارت می کنه و و در پایان داستان که به علت ساسنور معلوم نبود زیاد چی به چیه در آغوش هم از نقش هایی که تونسته بودن اجرا کنن و احتمالا از هم متنفر می شن

این داستان خیلی روم اثر گذاشت

مرثیه ای برای یک رویا

کاش ما هم می تونستیم برای کشورمون بالا و پایین بپریم. با هم. به هر بهانه ای
اینجا اما غصه می خوریم .با هم . به بهانه های زیادی

امروز دلم برای خودت نه برای اون گنجشک گلی کوچولو که جا گذاشتم تو کف دستت و برگشتم خونه تنگ شد.چه خوب تو گودی دست آدم جا می گرفت

همه ی کارایی که تو این یه هفته قبل امتحان انجام می دم واسه اینه که درس نخونم

همیشه دو تا واکنش هست نسبت به هر چیزی یکی زودرس یکی دیرس..دیرسه یه دو ثانیه بعد زودرسه هس اما هیچ وقت نباید واکنش زودرس رو نشون بدی به طرف مقابلت.چون خیلی خالص و خامه. خطرناکه

تو رابطه ی پدر و مادری فرزندی از یه جایی به بعد آدم احساس مسئولیت می کنه .
دلش می خواد خودش نقش والدی رو داشته باشه و پدر و مادرش نقش فرزندی رو

دیگه وقتشه پله های ترقی رو یکی یکی بالا برم

همه افسردگی زمستونی می گیرن من افسردگی تابستونی

سلام چی شده؟
دو روزه تب کرده
(با لبخند)دهنت و وا کن کوچولو آآآآ جیغ ممتد.
سلام چی شده؟
سه روزه تب داره هیچیم نمی خوره
(هنوز با لبخند)گریه نداره که می خوام گوشتا نگاه کنم جیغ ممتد.
سلام چی شده؟
دو روزه اسهال داره
(با کلافگی) بذار معاینت کنم کوچولو جیغ ممتد.
سلام چی شده ؟
شش روزه تب داره
( دیگه با اخم) این درجه که درد نداره چه مشکلی داری باهاش

جیغ ممتد
جیغ ممتد
گریه
ار ار

اررررررررررررر



افتضاحن این بچه ها

تن تو
دفترنقاشی من

دیشب یه دارک نایت واقعی بود. ذوب شده بودم و تمام حس هام بیشتر از همیشه کار می کرد و بدجوری هوشیار بودم و در عذاب و جسمم نیازمند شکنجه که همراه باشه با روح در عذابم . هر لحظه ای که می گذشت حسابی سنگین بود. تا لبه ی یه مرز سیاه رفتم و نمیدونم چی نگهم داشت این ور چون واقعا هیچ نقطه ی اتکایی نداشتم .
یاد یه دوست قدیمی افتادم که اینجور وقت ها می ذاشت که جریان تا آخر خط ببرتش. می شست و مشروب می خورد و سیاه مست می شد و اینجوری دارک نایتش کامل می شد. تا آخر خط می رفت. دلم خواست مشروب دم دستم داشتم و مست می کردم. تا آخر خط میرفتم . تا عمق سیاهی غلیظ.
اما اتفاقی که افتاد این بود بر اساس قانون بقا رفتم چند تا آرام بخش خوردم و خوابیدم و این شد که آخر خط رو ندیدم

بچه و مامانش نشستن تو تخت بیمارستان. بچه یه بیماری تنفسی داره که هر چند ساعت اکسیژن می گیره با ماسک.که خوب اذیتش می کنه ماسک و دم و دستگاش. بچه یه چیزی می خواد لج می کنه مامانش عصبانی می شه میگه واست اکسیژن می ذارما !!
پ.ن:خوبه که دیگه کم کم از سنگ شدیم اگر نه معلوم نبود هر روزمون که با دیدن این چیزا شروع می شد به کجا می رسید ( هر چند الانم خیلی معلوم نیست اما لابد اون موقع معلوم تر نبود)ا

یه بوی خاصی هست که بوی لاستیکای قرمز تو آفتاب مونده ی دوچرخه اس . بوی خوبیه

روزای قبل کشیک مثل حبس نفسه بعد از یه دم عمیق وقتی بدونی چند لحظه بعد هوایی واسه نفس کشیدن نیست

بچه که بودم همیشه از از دست دادن یکی از انگشتای پام می ترسیدم.نمی دونم این فکر از کجا رسیده بود به ذهنم که ممکنه بدون هیچ دلیل خاصی یکی از انگشت های پام غیب بشه .تو طول روز چند بار با ترس و لرز نگاهم رو می بردم پایین و انگشتای پام رو می شمردم و بعضی اوقات مطمئن بودم که اینبار دیگه یه کدومشون رو از دست دادم . حتی می ترسیدم که از این قضیه با کسی حرف بزنم.
بچه بودن چیز عجیبیه.

تا حالا با دست های کرمی آلوچه خوردین؟
خوبه

بعضی وقت ها که خیلی خوشحالم تنها کاری که ازم بر میاد اینه که واسه خودم یه لیوان نسکافه درست کنم بعد بشینم یه گوشه بخورمش و تو ذهنم ارزش زیادی بهش بدم تا متناسب شه با حال خوبی که دارم

داشتم فکر می کردم چه خوب بود اگه این قضیه مریض دیدن ما تو بخش اطفال مثل بازی های کامپیوتری بود اگه داروی اشتباه می نوشتیم واسه مریض پا می شد می رفت تا دم در اما یهو فیل می شدیم مریض عقبی بر میگشت سر جاش تا تشخیص درست رو پیدا نمی کردیم نمی تونست از در بره بیرون

این مامان باباها خیلی جالبن همشون قبل اینکه بچششونو برسون به دکتر اولش یه پارچه سبز می بندن دور دست بچه..اولا من تعجب می کردم پارچه سبز رو می دیدم می پرسییدم از کی مریض شده می گفتن از امروز صبح.حالا مثلن در حد یه سرماخوردگی و تب ها..کم کم فهمیدم این پارچه ها ربطی به شدت و زمان مریضیه بچه نداره.این آدما به شفای غیب بیشتر از قرص و دارو اعتماد دارن

دلم می خواد کنده شم چسبونده شم رو یه کاغذ بزرگ سفید بعد خط های اضافیم رو پاک کنم

امیدوارم هرچه زودتر ببینمت

فانارف

اسم یه کتاب فوق تخصصیه نوزادانه ما نمی خونیمش فقط هر بار که اسمش رو می شنوم یه عالمه دایره ی نارنجی تو ذهنم کشیده می شه

یه پیرزنه هست دم در بیمارستان هرکی از در میاد بیرون دستش رو دراز می کنه جلوش.چند روز پیشا از در اومدم بیرون تو حال خودم بودم صدام زد.برگشتم نگاش کردم..گفت یه کمکی به من بکن سلامت باشی همیشه. بعد من انگار که زشت باشه جوایب کسی رو که برات دعا کرده باشه ندی گفتم بهش مرسی ممنون .جدی هم گفتم انگار که خاله ای عمه ای چیزی دعات کرده باشه بعدم سرم رو برگردوندم به راهم ادامه دادم

بیاین با هم پرواز کنیم

بیاین با هم ساز بزنیم

بیاین با هم برقصیم

دلم می خواد ازت عکس بگیرم اما نیستی تو کادر دوربین

رفتم کلاس مجسمه سازی . وقت ندارم منظم برم . رفتم که بچه ها رو ببینم و یه کمی بوی چوب و گل بخورم.رفتم بس که همه چیز غلیظ بود اشکم داشت در می اومد . اومدم بیرون تا در نیاد .

چرا این داریوش با آدم این کار رو می کنه . دیوونه می شم هر بار که می خونه " تظاهر کن ازم دوری تظاهر می کنم هستی

گاهی دلم می خواد بعضی چیزا ی اطرافم رو رنگ کنم . تو هم بین همون چیزایی

راه های مختلفی رو برای گذشتن ازت امتحان کردم حتی آموزش راه رفتن روی آب صد در صد تضمینی رو هم جدی گرفتم فایده ای نداشت . هر بار غرق شدم

انقدر بچه دیدم تو بخش اطفال که دیگه کم کم داره یه جورایی ازشون خوشم میاد

بچه نشسته بود تو بغل مامانش . منم داشتم دماسنج و تکون می دادم که درجه اش بیاد پایین بذارمش زیر بغل بچه . بعد با هر تکون دست من بچه پلک می زد می خندید .داشت واسه خودش حسابی کیف می کرد . با چیز به این سادگی

بعدازظهر تابستون بود و آفتاب و صدای جیرجیرکا زمین بازی بزرگی برای ما بودند. من و خواهر کوچیکم ساعت چار که می شد دیگه تو خونه طاقت نمی آوردیم .خونه خالم صدمتری با خونه ما فاصله داشت.می زدیم بیرون و از اون فاصله به در خونه خالم نگا می کردیم که پشتش دخترخاله هام بودن و زیر نور ساعت چار بسته تر از همیشه به نظر می رسید.را می افتادیم اما با قدم های مورچه ای را می رفتیم..پاها جفت هم .قدم های یک سانتی تا مثلا اینجوری زمان بگذره و دیرتر برسیم تا خیلی هم زود بیدارشون نکرده باشیم.


حالا دلم می خواد راه مونده تا فارغ التحصیلی رو مثل اون موقع ها با قدم های مورچه ای برم
دوست ندارم جای رو ترک کنم که تو هنوز اونجایی.

پدرم در اومد بخدا! بسسه دیگه

تو شلوغی اتاقم احساس آرامش می کنم

تنها آغوش تو مونده که اونم هیچ

عمر بی خیالی و آرامش من به اندازه چند تا نیمه عمر فلوکستینه

هوا که اینجوری شروع می کنه به دیوونه بازی در آوردن من دوباره ایمان میارم

چرا شعر های حافظ وقتی تو می خونیشون یه جور دیگه می شن؟

آخه اینا حافظ نیست مولاناست عزیزم!ا

شیر و سیگار

تازه شش ماهه رزیدنت شده ها.ما که یادمون نرفته دودره بازی هاشو اون موقع که ما استاجر اطفال بودیم و اون اینترن اطفال.حالا که ما شدیم اینترن و اون رزیدنت اخم می کنه زیر آب می زنه.دیروز بهش می گم آقای دکتر می خوام با اجازه تون مهرتون رو بزنم تو دفترچه مامانم متورال بنویسم براش.اخم می کنه میگه درست بنویسیا!

جوری می گه که مجبور می شم پوزخند بزنم بگم یه متوراله حالا!

آقای دکتر حالا دیگه نگرانه اعتبار مهر شش ماهشه

سال گذشته این روزها پا می کوبیدم بر خاک بیابان خشک تو و در گرد و خاک به هوا رفته نفسم بند می آمد امسال این روزها پا نمی کوبم . بر هیچ کجا پا نمی کوبم. سرم در ابرهاست و مست رطوبت ابرها هستم.

ای لولیان یک لولی دیوانه شد دیوانه

دیوانه شد دیوانه شد

تولدت مبارک ای دوست

امسال سال تحویل یه جوری بود با این همه آدم محبوس

آن روزها که بودی پدر فرزندانم بودی . این روزها که رفته ای با مردی نخوابیده ام اما هر روز فرزندان جدیدم متولد می شوند

از پدربزرگ چشم های آبیش رو نه اما عشق به چوب رو به ارث بردم.
پدربزرگ نجار بود
و من در خیالم مجسمه های چوبی می سازم

من رو زنده می کنی

تا اینجای قضیه خوبه اما می تونی به همون سادگی هم من رو بکشی

اینه که همش دارم میمیرم و زنده میشم

گنجشگک اشی مشی لب بوم ما نشین.


اگه بشینی هر بلایی که فکرش رو بکنی به سرت میارن
اینجا برف و بارونش بیشتره.قصاباش سنگدل ترن حکیم باشیاش گرسنه ترن
چه کاریه برو یه جای دیگه بشین مام سعی می کنیم دیگه دلمون نخوادت

میان دو قطب تو
سرگردانم
افسردگی



مانیا

ا"پشتیبان ولایت فقیه باشید تا به این مملکت آسیبی نرسد"
مثل اینه که بگی
"از ما بخرید. به نفع ماست"ا

یه خط مستقیم میکشم از خودم به اون جایی که هنری مور ایستاده و چشمام و میبندم و میگم خدایا من و به راه راست هدایت کن

وقتایی که دکتر خیرخواه بهم میگه :"دختر جان" 8ساله میشم...دچار یه حس سرمستیه 8سالگی میشم که خوبه

چند روز پیشا به جای دوستم کشیک ایستادم...گفت می خوام بفروشم کشیکم رو کسی رو پیدا نکردم تو رو خدا بخر..گفتم باشه جات وا میستم برو به کارت برس...حالا امروز اومد پول گذاشت کف دستم که بیا اینم اجرتت..خوشم نیومد..دلم می خواست ازم توقع داشت که همینجوری جاش واستم نه اینکه پول بده بهم...دوره زمونه ی بدی شده.....دیگه آدما از همدیگه توقعی ندارن

محاربه...اعدام....22 بهمن........................خواب....خواب

شانه هایت را دوست دارم
هنوز هم
گاهی



ذهنم را متورم می کند

صدایت را دوست دارم
هنوز بهانه ای است برای فکر به تو
چیزیست که هنوز زنده است
انگار جدا شده است از تصویرت
تصویرت در ذهن من صامت است
خوابی
در تصویر من
دراز کشیده ای در ابدیت
جلوی تلویزیون
تلویزیون روشن است
و نورش بر صورتت بازی می کند

پ.ن:حرف های امشب با یک دوست و به یاد آوردن حس هایی که دیگر نادیده می گیرمشان بهانه ای شد برای "نوشتن" این پست. منتقل کردنش از کاغذها ی سفیدی که خط خطی می شوند و بعد فراموش می شوند به اینجا.دوباره اجازه دادن به قلبم که از دوست داشتن کسی حرف بزند که دیگران دوستش نداشتند..شاید خودش هم حتی

nostalgia

یادش به خیر...عجب روزائی بود...چه تله پاتی هایی داشتیم با هم

کلمات جاری اند درمن
راه به تو ندارند
انگار سدی شده ای در برابرشان
که جاری نمی شوند
مرداب می شوند
و فضای بین ما بوی گند می گیرد

کلاغ منقار سنگینش را باز و بسته میکند..اما صدایی به گوش نمی رسد...هوایی نیست آن بیرون تا تارهای صوتی کلاغ را مرتعش کند

پرواز می کنی . با بال های سیاه کلاغ اما نمی توانی زیاد دور شوی پاهای سنگینت نمی گذارند اوج بگیری..پاهایی که هزاران سال است در عمق خاک دفن شده اند