بچه که بودم همیشه از از دست دادن یکی از انگشتای پام می ترسیدم.نمی دونم این فکر از کجا رسیده بود به ذهنم که ممکنه بدون هیچ دلیل خاصی یکی از انگشت های پام غیب بشه .تو طول روز چند بار با ترس و لرز نگاهم رو می بردم پایین و انگشتای پام رو می شمردم و بعضی اوقات مطمئن بودم که اینبار دیگه یه کدومشون رو از دست دادم . حتی می ترسیدم که از این قضیه با کسی حرف بزنم.
بچه بودن چیز عجیبیه.

تا حالا با دست های کرمی آلوچه خوردین؟
خوبه

بعضی وقت ها که خیلی خوشحالم تنها کاری که ازم بر میاد اینه که واسه خودم یه لیوان نسکافه درست کنم بعد بشینم یه گوشه بخورمش و تو ذهنم ارزش زیادی بهش بدم تا متناسب شه با حال خوبی که دارم

داشتم فکر می کردم چه خوب بود اگه این قضیه مریض دیدن ما تو بخش اطفال مثل بازی های کامپیوتری بود اگه داروی اشتباه می نوشتیم واسه مریض پا می شد می رفت تا دم در اما یهو فیل می شدیم مریض عقبی بر میگشت سر جاش تا تشخیص درست رو پیدا نمی کردیم نمی تونست از در بره بیرون

این مامان باباها خیلی جالبن همشون قبل اینکه بچششونو برسون به دکتر اولش یه پارچه سبز می بندن دور دست بچه..اولا من تعجب می کردم پارچه سبز رو می دیدم می پرسییدم از کی مریض شده می گفتن از امروز صبح.حالا مثلن در حد یه سرماخوردگی و تب ها..کم کم فهمیدم این پارچه ها ربطی به شدت و زمان مریضیه بچه نداره.این آدما به شفای غیب بیشتر از قرص و دارو اعتماد دارن

دلم می خواد کنده شم چسبونده شم رو یه کاغذ بزرگ سفید بعد خط های اضافیم رو پاک کنم

امیدوارم هرچه زودتر ببینمت

فانارف

اسم یه کتاب فوق تخصصیه نوزادانه ما نمی خونیمش فقط هر بار که اسمش رو می شنوم یه عالمه دایره ی نارنجی تو ذهنم کشیده می شه

یه پیرزنه هست دم در بیمارستان هرکی از در میاد بیرون دستش رو دراز می کنه جلوش.چند روز پیشا از در اومدم بیرون تو حال خودم بودم صدام زد.برگشتم نگاش کردم..گفت یه کمکی به من بکن سلامت باشی همیشه. بعد من انگار که زشت باشه جوایب کسی رو که برات دعا کرده باشه ندی گفتم بهش مرسی ممنون .جدی هم گفتم انگار که خاله ای عمه ای چیزی دعات کرده باشه بعدم سرم رو برگردوندم به راهم ادامه دادم

بیاین با هم پرواز کنیم

بیاین با هم ساز بزنیم

بیاین با هم برقصیم

دلم می خواد ازت عکس بگیرم اما نیستی تو کادر دوربین

رفتم کلاس مجسمه سازی . وقت ندارم منظم برم . رفتم که بچه ها رو ببینم و یه کمی بوی چوب و گل بخورم.رفتم بس که همه چیز غلیظ بود اشکم داشت در می اومد . اومدم بیرون تا در نیاد .

چرا این داریوش با آدم این کار رو می کنه . دیوونه می شم هر بار که می خونه " تظاهر کن ازم دوری تظاهر می کنم هستی

گاهی دلم می خواد بعضی چیزا ی اطرافم رو رنگ کنم . تو هم بین همون چیزایی

راه های مختلفی رو برای گذشتن ازت امتحان کردم حتی آموزش راه رفتن روی آب صد در صد تضمینی رو هم جدی گرفتم فایده ای نداشت . هر بار غرق شدم