صدایت را دوست دارم
هنوز بهانه ای است برای فکر به تو
چیزیست که هنوز زنده است
انگار جدا شده است از تصویرت
تصویرت در ذهن من صامت است
خوابی
در تصویر من
دراز کشیده ای در ابدیت
جلوی تلویزیون
تلویزیون روشن است
و نورش بر صورتت بازی می کند

پ.ن:حرف های امشب با یک دوست و به یاد آوردن حس هایی که دیگر نادیده می گیرمشان بهانه ای شد برای "نوشتن" این پست. منتقل کردنش از کاغذها ی سفیدی که خط خطی می شوند و بعد فراموش می شوند به اینجا.دوباره اجازه دادن به قلبم که از دوست داشتن کسی حرف بزند که دیگران دوستش نداشتند..شاید خودش هم حتی