شانه هایت را دوست دارم
هنوز هم
گاهی



ذهنم را متورم می کند

صدایت را دوست دارم
هنوز بهانه ای است برای فکر به تو
چیزیست که هنوز زنده است
انگار جدا شده است از تصویرت
تصویرت در ذهن من صامت است
خوابی
در تصویر من
دراز کشیده ای در ابدیت
جلوی تلویزیون
تلویزیون روشن است
و نورش بر صورتت بازی می کند

پ.ن:حرف های امشب با یک دوست و به یاد آوردن حس هایی که دیگر نادیده می گیرمشان بهانه ای شد برای "نوشتن" این پست. منتقل کردنش از کاغذها ی سفیدی که خط خطی می شوند و بعد فراموش می شوند به اینجا.دوباره اجازه دادن به قلبم که از دوست داشتن کسی حرف بزند که دیگران دوستش نداشتند..شاید خودش هم حتی

nostalgia

یادش به خیر...عجب روزائی بود...چه تله پاتی هایی داشتیم با هم

کلمات جاری اند درمن
راه به تو ندارند
انگار سدی شده ای در برابرشان
که جاری نمی شوند
مرداب می شوند
و فضای بین ما بوی گند می گیرد

کلاغ منقار سنگینش را باز و بسته میکند..اما صدایی به گوش نمی رسد...هوایی نیست آن بیرون تا تارهای صوتی کلاغ را مرتعش کند

پرواز می کنی . با بال های سیاه کلاغ اما نمی توانی زیاد دور شوی پاهای سنگینت نمی گذارند اوج بگیری..پاهایی که هزاران سال است در عمق خاک دفن شده اند