کاکتوس های کوچیکی که گذاشته بودم جلو پنجره رو دیگه نمی‌بینم یه جورایی نامرئی شدن. هستن و نیستن. از اون اتفاق هایی که وقتی یه جا زیاد بمونی برات می‌افته. باید جاشون رو عوض کنم مثلا بذارمشون رو کابینت بزرگ و سفید دستشویی.‌ جایی که حتی یه دونه‌شون هم حسابی تو چشم می‌زنه چه برسه به اینکه سه تایی کنار هم قرار بگیرن. اصلا این کابینت‌های سفید و یه سره‌ای که تازگی‌ها مد شده برای همینه که یه چیز سبز با کنتراست زیاد رو بذاری روش و چشم خودت و مهمون‌هان رو خیره کنی. این کاکتوس‌های سه تایی رو یه روز که فکر میکردم بی پولیم تو ایکیا نشون کردم ولی نخریدم. خیلی کوچیک و بامزه بودن و قیمت مناسبی داشتن. تو یه جعبه پلاستیکی شفاف هم بودن که برای خودشون طراحی شده بود. جوری که درست انگ خودشون بود. خلاصه که اون روز نخریدمشون و گذاشتمش برای دفعه بعد که رفتیم ایکیا. دفعه بعد هم نخریدمشون فقط راهم رو کج کردم به سمت قسمت گل‌ها و کجکی با گوشه چشم نگاهشون کردم. دفعه سوم اما فکر کردم دیگه قضیه داره لوث میشه و گذاشتمشون تو سبد خریدم، با اینکه این بار سوم درست همون اندازه بی‌پول بودیم که دفعه قبل. یعنی در واقع با حساب پول‌هایی که بدون داشتن هیچ گونه درآمدی تو این مدت خرج کرده بودیم، بی پول تر هم شده بودیم. ولی فرقش این بود که من با این بی پولی کنار اومده بودم و می‌تونستم با یه کم بیشتر خرج کردن کنار بیام. این شد که این سه تا کاکتوس به خونه‌مون راه پیدا کردن و با اینکه اون اول روی تخم چشممون جا داشتن اما حالا چند روزی هست که درخششون رو از دست دادن. خودشون متوجه موقعبت خودشون هستند و منتظر فرصتی اند که کی بشه دوباره درخششون رو از سر بگیرن.

  

انگار سال‌ها پیش باران یک‌‌بار حقیقتا باریده است و بعد از آن هر سال تنها شبح باران است که می‌بارد. همان یک بار که بارانی بلند تیره‌رنگی پوشیده بودی و باران تندی از صبح می‌بارید. جایی در محوطه دانشگاه در آن راه باریک اسفالت، در‌حالی که باران انگار جاندار زنده‌ی پرسروصدای حجیمی بود و طوری می بارید که جایی برای کس دیگری نمی‌گذاشت، من و تو به‌هم برخوردیم. کسی در آن اطراف نبود اما تن خیس باران جایی برای ما باز کرده بود. تو شاکی بودی. درشهر خشکی زندگی می‌کردی وعادت به این همه خیسی نداشتی. به‌هم رسیدیم چیزی گفتی در مورد سرزنش باران. من اما محو جادوی تن باران بودم و لبخند کجی تحویلت دادم. همان‌جا درست در همان لحظه زمان از حرکت ایستاد. بعد از آن هر بارانی تنها شبحی ازآن تن خیس است. طرحی از بارانی بلند تیره رنگ و گریزی پایان‌ناپذیر.

همه ی این کارها بی فایده است. حرف زدن با مامانی از پشت تلفن بی فایده است. خیلی دور از من مامانی داره زندگیش رو ادامه می ده. کند. کند تر از من. من نمی‌فهمم روزهام چطور به انتها می رسند و روزهای مامانی کیلومترها دورتر از من به کندی  پیش می ره. قلبم دوپاره می شه وقتی صدای مامانی رو می شنوم. از جام کنده می شم و می شینم روی مبل. وسط اون همه داستانی که تو سر مامانی در جریانه  و سکوتی که در اطرافش وجود داره. نباید انقدر دور می شدم. نباید از جام تکون می خوردم

کشیک ها را دوست ندارم. به غیر خستگی جسمی به نوعی فرسودگی روحی با خود می آورد. مرا به همنشینی هرچند چند دقیقه ای  با آدم های مجبور می کند که دوستشان ندارم . مردان پرستاری که سر میز شام به دختران پرستار با وقاحت زل می زنند، با خنده و با نگاه خیره می گویند اگر قصد دارند در جایی استخدام شوند باید سرپا تا عوض شوند و در همان حال هم یک بار سرتاپای دختر را سیر نگاه می کنند. مردانی که به دلیل همکار بودن این حق را دارند که اصل و نسبت را در بیاورند و به چشمانت زل بزنند جوری که انگار حالا که با فلان بن فلانم آشنا بوده اند من هم دسته آن ها قرار گرفته ام و باید در جواب شوخی های بی مزه شان بلند بخندم.

 بیماران مردی که لذت می برند از امراض مقاربتی همسرشان در حضور یک پزشک زن حرف بزنند.

مردانی که روی صندلی همراه می نشینند و در حالی که رو به همسرشان در صندلی بیمار شرح حال می گیری به تو زل می زنند و با چیزی بین پاهایشان بازی می کنند، انگار که خودشان تنها موجود زنده و هوشیار در آن اتاق هستند.

گاهی وقت ها مریض ها بعد از ترک اتاق  بوی عطر تندی برجای می گذارند که با ظاهر روستایی وارشان هماهنگ نیست. پشت میز برجای می مانم و تصور می کنم جایی مثلا در اتاق کناری آدم هایی در حال خوشگذرانی در یک مهمانی هستند و من تنها برای لحظه ای نفس گرفتن بیرون آمده ام.

صدای سایش دمپایی روی کف موزائیکی درمانگاه. صدای پاهایی که نزدیک تر می شوند  و پشت در اتاق متوقف می شوند.در این صدای سایش یک نوع بی قیدی و حق تصاحب وجود دارد. انگار که مالک تو اند تویی که مجبوری با شنیدن این صدا آماده و منتظر باشی جوری که برده گوش به زنگ فرمان مالکش است. و حتی گاهی بی اغراق نگاه خیره این مردان روستایی به بدنم حس یک برنده جنسی را به من منتقل می کند. برای مبارزه با این هاست که اخم می کنم، با شنیدن صدای در اخم می کنم و تلاش می کنم حتی نگاهم را از روی دفترچه های لعنتی شان بالاتر نیاورم. می دانم که بعد از ترک اتاق به خودشان یا بقیه خواهند گفت چقدر بدخلق و عصبانی اما برایم اهمیتی ندارد  

فنجان های چای زیادی در گوشه سمت راست میز سرد شده اند. میزهایی مختلف. میز درمانگاه جزن، الغدیر،هلال،علی آباد. فنجان های چای نیم خورده، گاهی کم رنگ گاهی پررنگ.مریض ها درست موقعی سر می رسند که چای آماده و ریخته شده و انقدر پشت سرهم می آیند تا چای کاملا سرد شود. این یک قانون است. تلاش برای دوباره پرکردنش هم بی فایده است. چندین بار امتحان کرده ام. همه به همان سرنوشت چای اول دچار می شوند.

***

 بداخلاقم. کمی بخاطر گفتگوی دیشب، کمی هم بخاطر اینکه همیشه روزهای کشیک بداخلاقم. تو کشیک های درمونگاه الغدیر نبودم. مریض ها کم بودند من غریبه بودم تو شهرشون و به عنوان یک غریبه راحت لبخند خرجشون می کردم. پالتوی خاکستری چهار دکمه ام رو می پوشیدم و از پشت میز هنوز داخل نیومده به مریض ها لبخند می زنم. اما حالا از صبح فقط اخم و جواب سربالا تحویل مریض ها دادم. شاکی ام از پنی سیلین و سرم نوشتن براشون، از مسئول سلامت یک جمعیت بیست هزار نفری بودن و این رو بهشون نشون می دم این باعث می شه حتی با گرفتن داروهای مورد نظرشون هم ناراضی برن بیرون از اتاق. برام مهم نیست انگار دقیقا همین رو می خوام. مردم اینجا رو مثل یک شبکه تصور می کنم که در گوش هم پچ پچ می کنن در چیزی هم دستند، در آزار دادن من و با امیدواری تصور می کنم که مردمی که از صبح بهشون اخم کردم می رن و در خونه همسایه هاشون رو میزنن و دم گوششون زمزمه می کنن دکترِ امروز بداخلاقه دکتر خوبی نیست نرین پیشش..اما همه اینها خیاله مریض ها به اومدن ادامه می دن و همون پیک های هر روزه رو در ساعت های مشخصی می زنن،  در اومدن به دکتر با کسی تعارف ندارند.

***

نشسنم پشت میز و از فاصله بین کرکره ها به بیرون خیره شدم. به همون زمین بایر جلوی درمونگاه و آسمون که به طرز ناامید کننده ای آبیه. دیروز بارید. تقریبا تمام روز بارید. با صدایی هولناک و شلوغ. انقدر بلند که صدای ساسان رو به سختی از پشت تلفن می شنیدم. امروز هم  باید می بارید. همون قدر سیل آسا و سهمگین که دیروز. باید زمین رو به آسمون وصل می کرد و از سقف تمامی خونه ها می گذشت و در اتاق ها جاری می شد، وسایل برقی رو از کار می انداخت و همه چیز رو در حالت معلقی نگه می داشت. باید انقدر می بارید تا زمان متوقف شه و معنایی باقی نمی موند جز بارون. آب. همه چیز باید در ترس از بارون عاقبت فلج می شد

آن سال به نظرم تراشیدن معادل گریستن بود. یک شنبه ها عصر می رفتم و تکه ای چوب را میان گیره های میز محکم می کردم و می تراشیدم. طرح خاصی در ذهن نداشتم البته داشتم اما گاهی ناگهان متوجه می شدم که دارم چوب را بی جهت می تراشم، بی هیچ ارتباطی به هیچ چیز. گاهی وقتِ تراشیدن چیزی هم می گفتم به کسی که دوستش داشتم انگار که بخواهم بگویم اشکی در کار نیست و تنها تراشیدن است که من از جهت هنرمند بودن انجامش می دهم. جواب، هیچ وقت چیزی نبود که انتظارش را داشتم و بعدِ آن اس ام اس ها مجبور می شدم با شدت بیشتری به چوب ضربه بزنم و گاهی که مغار در نرمه ی کف دستانم فرو می رفت سعی می کردم زخم را عمیق تر کنم تا درد بیشتری بکشم. به نظرم درست نبود وقتی که ذهنم دررنج بود، جسمم آن جور سالم و بی درد باقی بماند.

حاصل تراشیدن های آن سال تکه ای چوب شد  شبیه به آدمی که چیزی میان ماهی و پرنده را در آغوش دارد. در خانه تکانی امسال قاطیِ باقیِ چیزهای دور ریختنی گذاشتمش دم در اما مادر که عادت دارد میان چیزهای دورریختنی ما بگردد و خاطرات را برگرداند سرجای اصلی شان، برش داشت و گذاشتش بالای هود بی مصرفِ آشپزخانه، مخالفتی نکردم چون خودش نمی داند اما جایی که برایش انتخاب کرده ارتفاعی دارد که چیزهایی که به درد دیدن نمی خورند را می شود آنجا گذاشت. مجسمه حالا مانند کسی که آن سال دوستش داشتم نه خیلی بالاست که چشم نبیندش و نه خیلی پایین که دیده شود، جایی است در میانه، همان جا که همه چیز رنگ یکسانی دارد.

عروس خاله طاووس آمده بود. آمده بود مامانی را ببیند. زنی است با تمام خصوصیات زنان روستایی. پایین تنه ای ستبر و پهن دارد، دستانی زمخت و قدرتمند و لهجه ای خشن. مامانی مدام می پرسید برای چه آمده است و چه خبر شده است. مشکوک شده بود. خاله گفت مشکوک چرا، اصل کاری که رفته است. خاله طاووس را می گفت. او در این چند ماه اخیر اصل کاری شده بود چون مدام در بیمارستان بستری می شد. عادتی که هیچ کدام دیگر از افراد خانواده ما نداشتند. زنی بود لاغر و استخوانی که داشت در آب بدن خودش غرق می شد. آب از تمام بدنش رفته بود به ریه هایش و همان جا مانده بود. نفس کشیدن برایش سخت شده بود، نیاز به آب شش داشت و ریه های معمولی اش از میان آن همه آب هوایی برایش پیدا نمی کردند. در خانه مرد. چند هفته پیش از عید مرد. خیلی بی وقت آنقدر بی وقت که مامانی حالا مدام زیر لب می گوید بهتر است آدم به وقت بمیرد.

اصل کاری چند وقت پیش رفته است و عروسش قبل از خداحافظی از مامانی برای اینکه توجیهی برای تمام بارهایی که در آینده به دیدن او خواهد آمد پیدا کند، گفت که درست نیست بگویم اما گاهی که دلم برای مادر تنگ می شود این راه را می آیم تا تو را ببینم، به جای او. دلم نمی خواست به شباهت سن هایش فکر کنم، جدای از سن خواهر بودند بی هیچ شباهتی به هم، خواهر بودند.

بوی خونه خاله طاووس، اونطور که همه ی اتاق های خونه اش به هم راه داشتند، انقدر که نمی شد به هیچ کدوم گفت اتاق. بوی مرغ عروسکی خاکستری و سفیدی که دخترِ خاله طاووس از هلند فرستاده بود و یک  صبح که همراه مامانی و خواهر کوچکم رفته بودیم تا متعجب و در سکوت نگاه کنیم به رفت و آمد خاله و شوهرش میون درهای باز اتاق ها، از روی تاقچه پایینش آورد و دادش به دست ما. بچه ای تو اون خونه وجود نداشت و من به مرغ عروسکی نگاه می کردم و با خودم فکر می کردم که این عروسک لابد برای بچه ای فرستاده شده و اگر مامانی جای خواهرش بود عروسک به دست یکی از ما دخترخاله ها رسیده بود. ما دختر هلندی خاله رو از روی عکس هاش می شناختیم، عکس هایی از خودش و چهارتا دخترش تو آلبوم بزرگ و قهوه ای رنگی که خاله دوست داشت از روی اون برامون داستان دختر و نوه هاش رو بگه. نوه هایی که تقریبا هم سنِ ما بودند بی هیچ شباهتی به باقی نوه های خاله و دختری که بیشتر به دختر باقی خاله ها شبیه بود.داستانِ دختر شبیه به اون خونه و آدم هاش نبود و من با خودم فکر می کردم خارج آدم ها روعوض می کنه، جوری که  قشنگ و بی قید و بنده، نوه های خاله توی عکس ها لباس های بازی پوشیده بودند و به شدت به دوربین لبخند می زدند، مطمئن بودم که تا قبل از رفتن خاله به هلند اون ها حتی نمی دونستند دارند به مادربزرگشون لبخند می زنند، لبخندی که آدم از راه دور به مادربزرگش می زنه حالت دیگه ای داره، کمی مهربانانه تر و معذب تره. دخترِ خاله اما معذب به نظر می رسید، معذب و کلافه و میون رنگ ها گم شده بود و من با خودم فکر می کردم دخترِ خاله دلش برای شباهتش به این خونه ی چهارگوش و باز تنگ شده و لابد خوشبخت نیست اما حالا که بیست سال از اون روزها گذشته و اون خونه چهار گوش دیگه وجود نداره با خودم فکر می کنم که دخترِ خاله اگر می موند و شبیه باقی خواهرها و دخترخاله هاش  می شد باز هم خوشبخت نبود بازهم مرض قند می گرفت و حتی شاید نیاز به تزریق انسولین پیدا می کرد و هربار با شدت بیشتری گریه می کرد.

سیزده ساله بودم. کلاس عربی خصوصی می رفتم. کلاس در اتاقِ پسر جوانِ خانم معلم تشکیل می شد. تصوری از هیچ چیز نداشتم، اما عاشق صاحبِ شلوارِ جین آبیِ روشنی شده بودم که همیشه پشت در آویزان بود، جز آن شلوار که رنگش کمی هم به کهنگی می زد چیز دیگری از پسر نمی  دانستم. تختش هم بود، گوشه ای زیر پنجره، همیشه مرتب بود بی هیچ نشانی از صاحبش. قفسه کتابی هم بود که برایم مهم نبود. آن سال از کل احساس عاشقی تنها هراس و دلهره مواجه شدن با معشوق را شناختم، مواجهه ای که هرگز اتفاق نیفتاد. شلوار حتی می توانست صاحبی نداشته باشد آنقدر که همیشه و در هر جلسه همان جا آویزان بود. .

گاهی وقت ها تنها باید تجربه کار کنه اما تجربه چیزیه که برای من کار نمی کنه.چیزی به نام تجربه وجود نداره. من از افتادن ظرفی که با نوک انگشت گرفتمش و از تو یخچال درش آوردم یاد نمی گیرم که دفعه بعد این کار و نکنم، از هربار صندلی عقب سواری  نشستن و عذاب کشیدن یاد نمی گیرم دفعه بعد زودتر بگم که صندلی جلو لطفا، از هربار افتادن گوشی از دستم یاد نمی گیرم دفعه بعد چهارتا چیز رو باهم تو دستام نگیرم و ...  و همیشه خودم رو در معرض " من که گفته بودم بهت"ها قرار می دم. چیزی به نام تجربه وجود نداره مگر اینکه اثر عمیق و ترمیم ناپذیری برجا گذاشته باشه و از اون جایی که من خاصیت ترمیم پذیری خودبخودی و فراموشی دفاعی دارم اکثر وقت ها تجربه ها رو دور میزنم و از اول شروع می کنم.

زنانی می آیند، بلند، باریک و حتی زیبا با چشم هایی کشیده که بوی تند آخور دام ها از تنشان برمی خیزد و بعد از رفتنشان هم این بو را باقی می گذارند، روی دستهایت ، روی میز. مثل بخاری که از فنجان چای برمی خیزد و می فهمی که این بو گریزناپذیر است، جزیی از بدنشان شده است و روی زیباییشان می نشیند بدون اینکه حتی ذره ای کم رنگش کند.

 وقتی به دوست  داشتن کسی که زمانی عاشقش بودی و بعد ترکش کردی یا ترکت کرد ادامه می دی در واقع ساده ترین راه  رو
 انتخاب کردی. متنفر بودن از اون آدم  یا فراموش کردنش راه حل های فرساینده تری هستن. این نوع  دوست داشتن به هیچ وجه مقدس نیست 

جمعه.25 آبان. سال 86

هر روز که سرخوشانه گوسفندانم را از چرا برمی گردانم یکی از آن ها کم می شود.یا من زیادی حواس پرتم یا آن ها زیادی بازیگوشند

جایی کس دیگری گله ای دارد که هر روز یکی به تعداد گوسفندانش افزوده می شود.گله ای     که آشناست

روی سبزه ها دراز کشیده بودم.با پاهایی قائم بر تنه ی ستبر درخت و محو حرکت برگ ها زیر نور خورشید و با طعم علف در دهانم.آن روز به اندازه تمام گوسفندانم علف خورده بودم انگار.از آن ها بیشتر چریده بودم شاید که برایم نی لبک می زدند و تا خانه همراهی ام کردند و با نگاهی خسته از سرخوشی من، در تمام طول راه سرزنشم کردند

امروز    ظهر      دست خالی برگشتم

تک و تنها.بدون نی لبکم و حتی بدون گوسفندانم.

گوسفندانم در لحظه ای ، همگی از من گریختند

اما

نی لبکم را خودم همان جا رها کردم

شاید باد بوزد 

و آوازی زیباتر از نفس من

آن ها را دوباره گرد هم بیاورد

به نظرم آدم هایی که در خونه هایی با پرده های کنار زده و پرنور زندگی می کنن آدم های پردل و جراتی هستند که با حقایق همون جور که هست کنار می آن. از گوشه های تیز اشیاء و جزئیات خاک گرفته و فراموش شده نمی ترسن وبه محض دیدن لکه های کف زمین هال وآشپزخونه تمیزشون می کنن

اولین بار که متوجه تفاوت بین اونچه تو خانواده ما می گذره با خانواده های هم سال هام شدم، وقتی بود که دیدم ساندویچ های زنگ تفریح  اون ها نون بربری هایی هستند که از وسط تا خوردن و گاز زدن بهشون سخته، در حالیکه ساندویچ های زنگ تفریح ما نون بربری هایی بودند که از وسط باز شده بودند و گاز زدن بهشون آسون بود.