کشیک که بودی باید برای خودت روتختی می بردی تا برای یک شب صاحب تخت بشی. روتختی رو می بردم و خیلی تمیز و مرتب پهنش می کردم روی تخت. شب می شد. می خوابیدم روش. صبح بلند می شدم و می دیدم که نه تنها روتختی چروک خورده، جمع شده یه گوشه و در واقع دیگه روی تخت پهن نیست روتختی اصلی تخت هم از جا در اومده، نگاه به تخت های کناری ام می کردم و می دیدم روتختی ها بدون هیچ چروکی، مرتب پهنن هنوز. ناراحت می شدم از این که می دیدم آشفته ام، از اینکه می دیدم اجازه دادم کسی من رو به این روز بندازه. روتختیِ چروکم برای من معنی وادادگی ام بود. به رخم می کشید که کنترلی روی اوضاع ندارم.

چند روز پیش وقتی مجبور شدم به جای روتختی یه ملافه نازک بندازم روی تختم دوباره ترسیدم. یاد اون روزها افتادم و ترسیدم که در جایی ازمن این وادادگی هنوز پنهان باشه. ترسیدم صبح بلند شم و ببینم که روتختی ام دوباره جمع شده یه گوشه.

 صبح شد و روتختی هنوز تمیز و مرتب روی تخت پهن بود.