انقدر بچه دیدم تو بخش اطفال که دیگه کم کم داره یه جورایی ازشون خوشم میاد

بچه نشسته بود تو بغل مامانش . منم داشتم دماسنج و تکون می دادم که درجه اش بیاد پایین بذارمش زیر بغل بچه . بعد با هر تکون دست من بچه پلک می زد می خندید .داشت واسه خودش حسابی کیف می کرد . با چیز به این سادگی

بعدازظهر تابستون بود و آفتاب و صدای جیرجیرکا زمین بازی بزرگی برای ما بودند. من و خواهر کوچیکم ساعت چار که می شد دیگه تو خونه طاقت نمی آوردیم .خونه خالم صدمتری با خونه ما فاصله داشت.می زدیم بیرون و از اون فاصله به در خونه خالم نگا می کردیم که پشتش دخترخاله هام بودن و زیر نور ساعت چار بسته تر از همیشه به نظر می رسید.را می افتادیم اما با قدم های مورچه ای را می رفتیم..پاها جفت هم .قدم های یک سانتی تا مثلا اینجوری زمان بگذره و دیرتر برسیم تا خیلی هم زود بیدارشون نکرده باشیم.


حالا دلم می خواد راه مونده تا فارغ التحصیلی رو مثل اون موقع ها با قدم های مورچه ای برم
دوست ندارم جای رو ترک کنم که تو هنوز اونجایی.

پدرم در اومد بخدا! بسسه دیگه

تو شلوغی اتاقم احساس آرامش می کنم

تنها آغوش تو مونده که اونم هیچ

عمر بی خیالی و آرامش من به اندازه چند تا نیمه عمر فلوکستینه

هوا که اینجوری شروع می کنه به دیوونه بازی در آوردن من دوباره ایمان میارم

چرا شعر های حافظ وقتی تو می خونیشون یه جور دیگه می شن؟

آخه اینا حافظ نیست مولاناست عزیزم!ا

شیر و سیگار