ایستادم زیر دوش و خیره به روبرو و بلندپروازانه به آرزوهام فکر می کنم و چیزی که می بینم موهام در اطراف سرم و کاشی های روبروهِ، احساس خوبی دارم و متوجه می شم احساسم نه بخاطر ارتفاع آرزوهام بلکه بخاطر ارتفاعیه که با پوشیدن دمپایی های پلاستیکی پیدا کردم. نوعی احساس بلندقدی و کشیدگی در من شکل گرفته بود.

صبح که بیدار می شم بلوز و شلوارم رو در میارم وبلوز و شلوار(گاهی دو تا از هرکدوم)می پوشم، مانتو و یک بالا پوش می پوشم مقعنه می ذارم سرم و می رم سرکار..ظهر که بر می گردم مقنعه رو در میارم، شلوارم رو در میارم، بالا پوش و مانتو و بلوز رو هم و دوباره بلوز و شلوار می پوشم. می خوابم، سه و نیم بیدارمی شم، دوباره بلوز و شلوار رو در میارم، بلوز و شلوار دیگه ای می پوشم، مانتو و یک بالاپوش می پوشم، مقنعه می ذارم و می رم سرکار. ساعت شش که برمی گردم مقنعه رو در می آرم، بالا پوش و مانتو و بلوز و شلوار رو در میآرم و چون حوصله ندارم از اول شروع کنم یه کمی بدون بلوز و شلوار تو خونه راه می رم، حوصله ام که اومد تن می دم به شش ساعتی که تا وقته خواب آلوده شدن تو خونه دارم و دوباره بلوز و شلوارم رو می پوشم .
پ.ن :این ها همه توجیهی هست برای توده لباسی که همیشه تو اتاق روی هم افتاده و با دیدنش از تصور سرزنش آدمایی که هیچ وقت حتی اینجا نبودن تا ببیننش،افسرده می شم.

حس می کنم در جایی از خانه، گوجه هایی در حال پوسیدن دارم.می گردم اما چیزی پیدا نمی کنم.